26 september 2019

Opiniebijdrage Syrië werkgroep

Enkele leden van de Syrië-werkgroep van de GROSH schreven in persoonlijke naam een opiniebijdrage met een oproep aan ‘het middenveld’ en politici voor een internationale campagne voor vrede in Syrië en voor concrete politieke maatregelen van België en de EU.
Het staat op de website van Mo en van De Wereld Morgen:
Na de overwinning op de Islamitische Staat krijgen we hier soms de indruk dat de oorlog in Syrië voorbij is. Maar dat is helemaal niet het geval. Vrede in Syrië is nog lang niet in zicht. Als plaatselijke Syrië-werkgroep van de GROSH kunnen we alleen daar weinig aan doen. Daarom roepen we, in persoonlijke naam, politici en het middenveld op om internationaal druk te zetten, nu ons land nog een zitje heeft in de Veiligheidsraad, om eindelijk deze barbaarse oorlog te stoppen en om strijdende partijen ten minste het Internationaal Humanitair Recht te doen respecteren.

08 april 2019

Syrië en Jemen: vergeten oorlogen? Steun aan goede doel

Op 20 februari organiseerde de Werkgroep Syrië van de GROSH (Gemeentelijke Raad Ontwikkelingssamenwerking Herent) in GC De Wildeman in Herent een info- en gespreksavond over Syrië en Jemen. 58 deelnemers kwamen er op af. Het verslag en de teksten van de inleiding en de getuigenissen vind je op deze blog. 

Ook deze avond steunden we met de opbrengst een goed doel. We kozen er deze keer voor om in te gaan op de oproep van Oxfam Solidariteit: Red kinderen van hongersnood en ziekte. Oxfam steunt partners die in Jemen proper drinkwater en medicijnen leveren, sanitaire voorzieningen bouwen en cash geld of voedselbonnen verdelen aan kwetsbare gezinnen. De stuurgroep van de GROSH kon 397 euro overmaken aan Oxfam Solidariteit. Hartelijk dank aan alle deelnemers en medewerkers. We vergeten Syrië en Jemen niet.

25 maart 2019

Fotoverslag: Info- en gespreksavond: Syrië en Jemen vergeten oorlogen?


Syrië en Jemen: vergeten oorlogen?
Info- en gespreksavond
GC De Wildeman 20 februari 2019
Fotoverslag

Welkom door Marcel De Prins van de Werkgroep Syrië van de GROSH


Inleiding door Willem Staes (beleidsmedewerker 11.11.11):




Muzikaal intermezzo met Akram Hamo en Farouk Al-Hasbani en Lieve Neukermans:



Getuigenissen door Zahra Al Ghrain, Akram Hamo en Farouk Al-Hasbani:  




Verslag: Syrië en Jemen: vergeten oorlogen? Info- en gespreksavond GC De Wildeman 20 februari 2019


Vergeten oorlogen?
Syrië gaat in maart 2019 zijn 9e jaar oorlog in. Meer dan een half miljoen Syriërs vond de dood. 12 miljoen mensen gingen op de vlucht, waarvan 5,5 miljoen in het buitenland. Meer dan 13 miljoen Syriërs hebben humanitaire hulp nodig, waarvan een 3 miljoen in nog steeds moeilijk bereikbare gebieden. Ondertussen heeft de grootste humanitaire tragedie zich volgens de Verenigde Naties verplaatst naar Jemen met naar schatting al meer dan 50.000 doden de laatste drie jaar. 14 miljoen mensen staan op de rand van de hongersnood; 3 miljoen mensen zijn op de vlucht. Ook daar zijn de burgers slachtoffers van een conflict tussen het regime en de oppositie, en van de rivaliteit tussen de regionale grootmachten, Saoedi-Arabië en Iran.
Op de uitnodiging van de info-avond op 20 februari in GC De Wildeman in Herent stelden wij de vraag: worden de oorlogen in Syrië en Jemen vergeten? Wij willen ze niet vergeten. Wij, dat zijn de organisatoren: de werkgroep Syrië van de GROSH (Gemeentelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking Herent), in samenwerking met het Gemeenschapscentrum De Wildeman en vele verenigingen. De laatste dagen was Syrië wel niet meer uit het nieuws na de beslissing van president Trump van de VSA om het Amerikaanse leger terug te trekken uit Syrië. De discussie laaide op in de Europese landen over wat te doen met Syriëstrijders. Dit vooral met het oog op het beschermen van onze veiligheid in het Westen. Terechte bekommernissen. Voor ons ligt de klemtoon wel op hoe wij de solidariteit levend kunnen houden met de slachtoffers van deze oorlogen.
Willem Staes, beleidsmedewerker van 11.11.11, schetste de laatste ontwikkelingen in Syrië en Jemen. Willem maakte vorig jaar twee rapporten: over de heropbouw van Syrië en over de situatie van vluchtelingen in de kampen in Libanon. In januari van dit jaar was hij in het Noord-Oosten van Syrië en bracht daar heel recent een nieuw rapport over uit. (Zie op de website van 11.11.11: https://www.11.be/component/zoo/item/dringende-actie-van-europa-nodig-om-comeback-is-te-vermijden )
Download powerpoint in pdf formaat (1.4MB) 
Download powerpoint in pptx formaat (127MB)

Syrië: duurzame vrede nog niet in zicht
In de media krijgen wij de indruk dat de oorlog tegen IS (Islamitische Staat) voorbij is. Niets is minder waar, volgens Willem. Al van bij de aanvang van zijn inleiding stelde hij dat een duurzame oplossing met vrede en veilige terugkeer voor vluchtelingen nog lang niet in zicht is. De internationale coalitie tegen IS, waar België aan mee deed, volgde een militaire strategie van vernietiging. De dood van vele burgers werd beschouwd als ‘collateral damage’. Rakka en andere steden werden met de ‘bevrijding’ in 2017 met de grond gelijk gemaakt. Dagelijks worden er nog resten van lijken van onder het puin gehaald. Er is nauwelijks elektriciteit, water, onderwijs. Overlevenden die terugkeren, stellen wanhopig de vraag of hun stad om bevrijd te worden totaal moest vernietigd worden en waar de internationale steun nu blijft. De Koerden zijn bang voor wat er in de plaats zal komen als de Amerikaanse soldaten zich terugtrekken. De leden van de internationale coalitie dragen een morele verantwoordelijkheid en ook uit eigenbelang is het nodig dat er hulp komt voor de stabilisatie van het land om te vermijden dat IS een comeback maakt.
Syrische vluchtelingen in de buurlanden zoals in Libanon leven in gespannen omstandigheden. Ze staan onder druk om terug te keren. Maar de situatie in Syrië is allesbehalve veilig.
Volgens 11.11.11 kan Europa in deze complexe situatie toch een aantal dingen doen: criteria uitwerken waaraan een veilige terugkeer moet beantwoorden en daarop toezien, zelf meer vluchtelingen hervestigen, voldoende middelen voorzien voor opvang in de regio, steun geven aan de heropbouw zonder mee te gaan in de normalisering van het huidige regime en met meer steun aan de lokale vredesorganisaties en ngo’s.
Wat is er aan de hand in Jemen? Wat kan België doen?
Door gebrek aan tijd kon Willem niet meer lang ingaan op de burgeroorlog in Jemen. Hij wou onder meer de video tonen van Rudi Vranckx. Deze kan je hier vinden: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/01/21/wat-er-nu-weer-precies-aan-de-hand-is-in-jemen-rudi-vranckx-leg/.
Hij gaf enkel nog aan wat België kan doen: als (tijdelijk) lid van de Veiligheidsraad diplomatieke initiatieven ondersteunen, toezicht houden op de afgesloten wapenstilstand in de belangrijke havenstad Hodeida en deze uitbreiden, humanitaire hulp bieden, en de wapenhandel – ook vanuit België-  met de conflicterende partijen aan banden leggen.
Vluchten: niet onze keuze, heimwee, ongerustheid over wie achterblijft, wensen voor vrede
Na deze inleiding volgde een muzikale intermezzo van Farouk en Akram. Dat drukte heel sterk het heimwee van vluchtelingen naar hun land uit.
We kregen drie sterke getuigenissen.
Zahra Al Ghrain werd geïnterviewd door Ria Verjauw. Ria volgt de Syrië-werkgroep en is momenteel de coördinator van de vredesbeweging in Leuven. Zij woont in Veltem, zoals Zahra. Zahra vluchtte uit twee oorlogen: uit Irak naar Syrië en toen daar de oorlog ontstond terug naar Irak. Zij verloor haar eerste kindje door de stress met de aanwezigheid van IS in haar stad. In gevaarlijke omstandigheden vluchtte ze naar Turkije. Daar kon ze niet blijven. Haar man was al naar België gekomen. Met behulp van mensensmokkelaars is ze met haar zoontje en zwanger zijnde over de zee naar Griekenland en vandaar naar ons land getrokken. Op de vraag of het moeilijk was om zich aan te passen in België met een andere taal en andere gebruiken antwoordt ze: “De taal leren hier was niets tegenover de oorlog en het vluchten. Als iemand dit heeft meegemaakt, dan is al de rest niets meer.” Zij heeft ondertussen haar diploma van kapster behaald en heeft werk gevonden. Haar wens voor de toekomst: “Ik wens vrede voor iedereen in alle landen. Ik denk ook veel aan alle mensen die in moeilijke omstandigheden leven.
Akram Hamo, Syrische Koerd, is al meer dan 20 jaar geleden gevlucht. Hij leidt de Belgisch-Koerdische vereniging Hevi (Verlangen) en de muziekgroep Nojin (Nieuw Leven). Hij lichtte met aangrijpende beelden de bezetting toe van zijn geboortestreek Afrin in Noord-West Syrië door Turkije en zijn salafistische huurlingen met plunderingen van huizen en van oogsten, diefstallen, bevolkingsdeportaties, gevangennemingen, folteringen, moorden. “Hoe lang nog zal de bezetting duren? Wat zal de internationale gemeenschap nog ondernemen, om de bezetting te stoppen?”
Download powerpoint presentatie in pdf formaat (1.4MB)
Download powerpoint presentatie in odp formaat (2.4MB)

Farouk Al-Hasbani, professor Franse literatuur, uit Daraa in het Zuiden van Syrië, is gevlucht voor het geweld zowel van het regime als van de rebellen. Vanuit zijn ervaring en contacten had hij het over de armoede in Syrië. Na de overwinning van het regime in het grootste deel van het land is de situatie veel moeilijker dan vroeger. Wapens zijn verspreid en dagelijks zijn er de wraakacties. In Libanon worden de Syrische vluchtelingen gediscrimineerd op vlak van huisvesting en tewerkstelling. Ze worden aangevallen en naar woestijngebieden gedreven. Ook in Europa krijgen Syrische vluchtelingen af te rekenen met negatieve vooroordelen en beschuldigingen, zelfs van IS-strijders te zijn. “Vaak ontmoeten we mensen die ons vragen om terug te keren naar ons land, vanwege onze kleur, ons ras, onze religie, ... Dat doet echt pijn, het is niet onze keuze om vluchtelingen te zijn; wij zijn het niet die de oorlog hebben gecreëerd, ... Wij zijn slachtoffers, ... We zijn hier niet om de rijkdom of olie van anderen te stelen!”
Iedereen heeft het over de komst van Syriërs in zijn land, maar er wordt maar stilletjes gepraat over de komst van meer dan 300.000 strijders en criminelen in Syrië. Ze kwamen niet met bloemen in de hand! Wie heeft hun binnenkomst in Syrië vergemakkelijkt? Wie verkocht de wapens aan het regime en aan de rebellen?
Solidariteit levend houden
De vraag hoe de solidariteit levend houden hebben we niet meer kunnen bespreken. Maar we hebben ze in feite beantwoord door wat we deden: de conflicten onder de aandacht blijven brengen, informatie en sensibilisering, contact en samenwerking met vluchtelingen hier, politiek werk, humanitaire hulp en steun aan partners.
We konden rekenen op 58 deelnemers, een mooie opkomst.
Ook deze avond steunden we met de opbrengst van de tickets een goed doel. We kozen er deze keer voor om in te gaan op de oproep van Oxfam Solidariteit: Red kinderen van hongersnood en ziekte’. Oxfam steunt partners die in Jemen proper drinkwater en medicijnen leveren, sanitaire voorzieningen bouwen en cash geld of voedselbonnen verdelen aan kwetsbare gezinnen.
Marcel De Prins

Getuigenis Zahra Al Ghrairi 20 02 2019


Ria: Welkom en dank Zahra om  hier vanavond te komen vertellen waarom en hoe je naar België gekomen bent.
Wil je je even voorstellen.
Zahra: Mijn naam is Zahra Al Ghrairi. Ik ben geboren in Bagdad Irak in 1997. Ik ben naar België gevlucht om te ontsnappen aan 2 oorlogen: de oorlog van Irak en van Syrië. Noor en Bryan zijn mijn 2 zoontjes. Nu woon ik in Veltem.
Ria: Je vertelde me dat je geboren bent in Irak en daar tot je 9de jaar woonde. Wat is er toen gebeurd?
Zahra: In 2006 was het oorlog in Bagdad. Er waren veel doden in de stad. Ik en mijn oudste broer stonden op een lijst om vermoord te worden. Ik weet niet waarom , ik was toen 9 jaar oud en voelde dat ik ging sterven.
Ria: Wat hebben je ouders dan beslist te doen?
Zahra: Ik ben dan met mijn ouders gevlucht naar Syrië. We bleven daar tot mijn 13 jaar. Ik ging naar school tot 13 jaar. Maar in  2011 brak de oorlog uit in Syrië.  We verbleven toen in Sahnaya dicht bij Daraya.
In 2012 zijn we terug naar Irak gevlucht. Mijn ouders zegden: ‘als we moeten sterven dan willen we in ons land sterven’.
Ria: Zijn jullie toen terug naar Bagdad gegaan?
Zahra: Naar Bagdad konden we niet terug. We zijn met de bus naar Diala gegaan. Van 2012 tot 2015 bleven we daar. Ik kon naar school gaan maar ben dan getrouwd. Ik verloor mijn eerste kindje door de stress. IS was toen in Diala. Ik hoorde veel mensen huilen en schreeuwen alle dagen.
Ria: En toen besloten jullie opnieuw om te vluchten. Waar naartoe?
Zahra: In 2015 zijn we gevlucht naar Turkije met de bus. We waren 3 dagen onderweg door Koerdisch gebied. De weg van Diala tot de laatste stad van Irak is door Koerdisch gebied. Kerkouk in het Noorden van Irak was heel gevaarlijk, want IS was daar. We hadden geluk, want ze zagen ons niet. Anders waren we vermoord geweest.  Mijn oudste zoontje was toen 1 jaar oud en ik was opnieuw zwanger. We besloten om naar Turkije te gaan want daar was familie. Het was in Samson aan de Zwarte Zee.
Ria: Konden jullie in Turkije blijven? Of namen jullie een andere beslissing?
Zahra: Mijn man is alleen naar België gekomen toen, en ik zou dan volgen.
Op legale wijze zou dat 2 jaar duren vooraleer ik in België zou zijn. Dat was te lang want ik was zwanger. Ik ben dan met mensensmokkelaars naar het Griekse eiland Samos gereisd. Vandaar naar Macedonië, Servië, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland en dan België¨.
Ria:  toch wel een moeilijke beslissing om alleen met een jong kindje en zwanger zo ver te reizen naar een ver land met heel veel hindernissen. Hoe is die reis verlopen?
Zahra: De reis over zee was heel moeilijk. We zaten in een bootje met 40 mensen. De motor viel altijd stil. Normaal duurt de overtocht 1,5 uur. Nu was het 5 uur. Ik was bang.
In Samos moesten we 3 dagen wachten langs de weg. Een groter schip zou ons komen ophalen om naar Athene te varen. Plaatselijke mensen brachten ons eten, pampers en zo. Ik had mijn dikke jas rond Noor, mijn zoontje, gedaan. Ik bleef 3 dagen wakker want we wisten niet wanneer die grote boot ging komen.
In Macedonië werd mijn geld gestolen. Ik ben toen 2 dagen zonder eten geweest tot mijn ouders geld hebben opgestuurd en toen kon ik verder.
Ria: Je vertelde me dat je meermaals moest vluchten voor de politie onderweg. Wat is er gebeurd toen je aankwam in Hongarije?
Zahra: In Hongarije probeerde ik met de trein naar België te komen. Maar er was politie in het station. Ik ben dan terug buiten gevlucht. Noor kon nog niet lopen, dus moest ik hem altijd dragen. Een buggy kon niet, want dikwijls moesten we vluchten door de velden. Van Hongarije tot Oostenrijk ben ik met een auto meegegaan; dat kostte 300 euro per persoon. We waren 2 uur onderweg met 5 mensen in de auto. In Wenen kon ik de trein nemen tot in België. Gelukkig sprak ik wat Engels. Ik vertaalde soms voor de andere vluchtelingen. 
Ria: En toen kwam je aan in België. Ben je hier goed opgevangen?
Zahra: Het Commissariaat in Brussel verwees me door naar Herent. Ik ben hier goed opgevangen. Na 1 jaar en 8 maanden kreeg ik mijn paspoort en wist ik dat ik in België mocht blijven.
Ria: Was het moeilijk voor jou Zahra om je hier aan te passen in België, een land met een andere taal en andere gebruiken?
Zahra: De taal leren hier was niets tegenover de oorlog en het vluchten. Als iemand dit heeft meegemaakt, dan is al de rest niets meer.
Ria: Je was zwanger toen je aankwam in België, kort daarna ben je bevallen. Wat kan je ons hierover vertellen?
Zahra: Ik ben bevallen van mijn tweede zoontje in het ziekenhuis in Leuven. En ben er maar 1 dag gebleven omdat ik zoveel energie voelde dat ik er weg wou.
Daarna ben ik naar school gegaan om eerst Nederlands te leren en heb daar ook vrienden gemaakt.
Ik heb ook ondertussen het diploma van kapster en wil nog wel bijstuderen voor make-up.
En nu ben ik werk aan het zoeken.
Ria: Tot slot, beste Zahra, wil ik je nog vragen wat je wenst voor de toekomst? Voor jouw toekomst, voor de toekomst van je zoontjes en familie?
Zahra: Ik wens vrede voor iedereen in alle landen. Ik denk ook veel aan alle mensen die in moeilijke situaties leven.


Getuigenis Farouk Al-Hasbani 20 02 2019


Dames, juffrouwen, heren,

Ik dank u dat u tijd hebt  vrij gemaakt om deze informatieavond bij te wonen en dat u interesse toont voor de situatie van de Syriërs en voor de vluchtelingen in het algemeen.
Ik wil ook graag de groep van de GROSH bedanken voor het organiseren van deze avond en voor hun bezorgdheid over de kwesties Syrië, Palestina en Jemen!
Laat mij toe u te spreken over de huidige situatie van Syriërs, binnen en buiten Syrië.

In Syrië werd de situatie, na de overwinning van het regime in het grootste deel van Syrië, veel moeilijker: de mensen die bij de rebellen waren, het vrije leger, ... zijn kennelijk vergeven door het regime en ze behouden nog steeds hun lichte wapens en sommigen hebben zich aangesloten bij het Syrische leger. Men heeft  "benzine naast het vuur" geplaatst, veel mensen zijn nu bewapend. Wraaknemingen zijn al begonnen. Elk moment worden er slachtoffers gevonden wiens misdadiger onbekend is. Op elk moment worden  er mensen gearresteerd en in de gevangenis gezet, vooral naïevelingen die in het buitenland waren en dachten dat ze in vrede naar Syrië zouden terugkeren.

Op sociaal en economisch vlak kan je de situatie samenvatten met een brief aan de Syrische president van een grote Syrische actrice - die later door een onbekende auto werd aangevallen :

"Meneer de president,
De mensen zijn nu erg moe, er is geen gas, geen benzine, geen olie, geen elektriciteit,.  De huurprijzen van de huizen bedragen nu honderdduizenden Syrische lire  (200 € of het viervoudige van het gemiddelde salaris van niet meer dan 50 €), een doos met babymelk kost nu elfduizend Syrische lire (14 € of een derde van het gemiddelde loon)
Door regenbuien kunnen de straten overstromen en veel mensen verdrinken. Huizen staan onder water met arme families er in, gewonden, martelaren, gevangenen, Syriërs hebben lang gewacht en hebben te lang de oorlog verdragen  omdat het ons noodlot  was. Dank zij de inspanningen van ons leger konden we onze externe vijand verslaan, maar niet de interne vijand !!! De kooplieden van de oorlog hebben rijkdom vergaard, maar wat moet de meerderheid doen die niets heeft? Wij zijn de valse beloftes moe, de leugens op de tv-zenders en de radio's.
Is het redelijk dat iemand die niet in de oorlog gestorven is, sterft aan onderdrukking, kou, obscuriteit en hoge prijzen ??? We zijn de duisterheid beu, we moeten het licht zien, we verdienen het, ons grote land verdient het ook».

In Libanon is de situatie nog steeds erg slecht, de Libanezen houden niet op Syriërs te discrimineren, ze drijven ze uit hun bescheiden woningen om ze in woestijngebieden te verplaatsen ! Ze vallen ze overal aan, ze vernietigen hun kleine winkels, hun auto's, ... zonder dat deze armen worden beschermd door de Libanese overheid. Daarentegen, de grote politici beweren dat de Syriërs tijdbommen zijn, dat ze de oorzaak zijn van de economische problemen, van het gebrek aan elektriciteit, ...  Terwijl David Beazley, de directeur van het Wereldvoedselprogramma, in het parlement van het Verenigd Koninkrijk heeft verklaard dat Libanon op het punt stond vernietigd te worden als men het geen geld zou bieden om de Syriërs te ondersteunen: $ 2,2 miljard ... . Een onderzoek van de Amerikaanse universiteit in Libanon toont aan dat de Syriërs  rond 400 miljoen dollar betalen per jaar aan huurprijzen,  of 1,5 miljoen dollar per dag !!! Dank zij de Syriërs zijn er meer dan 12 duizend arbeidskansen verzekerd voor de Libanezen !!! De Libanese staat werd bedankt door de Europese Unie in april 2018 voor haar humanitaire hulp en de goede ontvangst van de Syriërs. Dit ondanks dat Libanon de Syriërs evacueert en elke dag diegenen die bleven bedreigt ! En op dit ogenblik zijn er veel organisaties en humanitaire verenigingen die voortdurend oproepen om geld te geven om over te maken aan de Syriërs, maar deze ontvangen niets, ze sterven van kou, honger, ...

Vóór 2011 hadden de Syriërs een thuisland waarop iedereen trots was. We leefden als broeders zonder onderscheid tussen moslims en christenen, tussen Arabieren en Koerden, Armeniërs, Circassiens (Moslims van Russische oorsprong), Turkmenen, .... Maar de Israëlische, Amerikaanse buitenlandse interventie ... heeft veel problemen veroorzaakt tussen iedereen, binnen en buiten Syrië.

Omwille van de valse beelden door de media over de  moslims, voelden sommige mensen zich gedwongen om hypocriet te zijn, hun sluiers af te doen, om zich als anti-Moslim te manifesteren om te kunnen genieten van enkele voordelen: het vinden van een woning, van  sociale huisvesting of van twee dozen melk, .... Daarom leven de Syriërs ( of de vluchtelingen) erg verspreid in de gastlanden, en worden ze elkaars vijanden ! Degenen die nog steeds hun principes handhaven en die anderen niet proberen te misleiden, worden er van beschuldigd extremisten te zijn. Men gaat zo ver hen te beschuldigen  dat ze IS-strijders zijn. ISIS is in feite  ‘Israel Secret Intelligence Service‘ of ‘Israëlische geheime inlichtingendienst’ volgens Oded Yinon in zijn boek "De strategie van Israël" en de Engelse journalist en onderzoeker Ken O'Keefe. Maar criminelen en naïevelingen, die bij ISIS aansloten, waren mensen die onder ons leefden in Syrië in België, Tunesië, Frankrijk, ... Wanneer ze geld kregen (meer dan twee dozen melk) begonnen ze te onthoofden!

Vaak ontmoeten we mensen die ons vragen om terug te keren naar ons land, vanwege onze kleur, ons ras, onze religie, ... Dat doet echt pijn, het is niet onze keuze om vluchtelingen te zijn; wij zijn het niet die de oorlog hebben gecreëerd, ... Wij zijn slachtoffers, ... We zijn hier niet om de rijkdom of olie van anderen te stelen!

Iedereen heeft het over de komst van Syriërs in zijn land, maar er wordt maar stilletjes gepraat over de komst van meer dan 300.000 strijders en criminelen in Syrië. Ze kwamen niet met bloemen in de hand ! Wie heeft hun binnenkomst in Syrië vergemakkelijkt? Er wordt niet over gesproken. Er wordt gezegd dat het regime de burgers bombardeerde, dat het chemische wapens gebruikte zonder er bij te zeggen dat er in Syrië geen fabrieken zijn om wapens te maken of chemische producten. Wie verkocht deze wapens dan aan het regime?

 Ik dank u voor uw aandacht en voor uw steun aan het vluchtelingenvraagstuk!

06 februari 2019

Info- en gespreksavond: Syrië en Jemen vergeten oorlogen?

De oorlogen in Syrië en Jemen worden soms vergeten oorlogen genoemd.
Syrië gaat zijn 9e jaar oorlog in. In Jemen doet zich op dit ogenblik de grootste humanitaire tragedie voor. Vergeten wij deze oorlogen? Nee toch! Wij nodigen je graag uit op een info- en gespreksavond.

Informatie over de laatste ontwikkelingen in Syrië en Jemen door Willem Staes van 11.11.11. Getuigenissen en een streepje Oosterse muziek. Gesprek over wat we kunnen doen om de solidariteit levend te houden.

Organisatie: Werkgroep Syrië van de Gemeentelijke Raad Ontwikkelingssamenwerking Herent (GROSH) in samenwerking met vele verenigingen.

Wanneer? Woensdag 20 februari 2019 van 20u tot 22u30
WaarDe Nok in het Gemeenschapscentrum De Wildeman, 1e verdieping, Schoolstraat 15, 3020 Herent

Inkom, drankje inbegrepen: 7 euro, 3 euro sociaal tarief. Te betalen in de zaal. Geen tickets bij GC De Wildeman
Na aftrek van de onkosten wordt de opbrengst gebruikt voor een humanitair doel in Jemen.

Meer info op de flyer.